My bipolêre jaar ...

Vandat ek my voete in Lambertsbaai, letterlik en figuurlik aan wal gesit het, het ‘n volle jaar al verloop.

Foto: Magical Photo Memories

Ja, ja ... ek weet die “half leë” profete gaan nou sê die tyd gaan maar vir almal so vinnig verby en wat maak mý nou so spesiaal?

Dit, my liewe vriende, is reeds waar die knoop vir my ook lê.

Wat maak mý nou só spesiaal?

Die antwoord is ‘n eenvoudige “niks”.

Ek het die afgelope jaar my bipolêre jaar gedoop.

En nee, ek is beslis nie ‘n bipolêre lyer nie. 

Eerder ‘n doodgewone depressie lyer. 

Maar my jaar het gemoedskommelinge beleef.  Van eufories hoog tot swaar, donker, neerdrukkend.

Die afgelope tyd het die winter nie net yskoud posgevat aan die Weskus nie, maar ook in my hart van harte. 

Ek hou nie van die winter nie.  Al weet ek dat die yskoue winter nodig is om die volmaakte mooi lente te kan beleef.  Wat weer vir die baldadige, sonnige somer moet sorg.  Waaruit die ryk herfs voortvloei net om die sirkel te voltooi en weer die winter in my skoot te kom gooi.

Foto: Christo du Plessis

My absurde verlange gaan so:

Vanaand verlang ek na bekende strate

en boererate ongevraagd wat tussen

plooie kom lê sonder om iets

van natuurlike genesing te sê

Vanaand verlang ek na lepellê

in die nag koel met net ‘n liggaam

soel om my droogte te breek

Vanaand verlang ek ...

Vanaand verlang ek na bekende strate

en komberse vol gate wat ‘n honger lyf

probeer bedek waar hy bewend in ‘n hoek

lê en kreun omdat die wolke van ongenade

storms kwetsende woorde oor hom laat uitreën

Vanaand verlang ek na die bekende strate

vol met uitgevrete vrate wat geil die vettigheid

oor mondhoeke laat drup as seerkry honger

die vrede gulsig probeer opslurp

Vanaand verlang ek ...

Vanaand is bekende strate ver en die naglint

word geknip sonder om die bekendheid

saam te bind – stil het bekende strate

net verlate in die vreemde in my hart kom lê

En vanaand verlang ek ...

Sommer so sonder rede

Foto: Christo du Plessis