Staptog: Clanwilliam na Lambertsbaai (hoofstuk 3)

Toe ons Graafwater bereik, was ek verras om te verneem my spoed was in die omgewing van 7 km per uur.

Daar besluit ek toe om bietjie die leisels in te trek en stadiger te stap.

Dis snaaks wat mens alles doen om jouself te motiveer om verder te loop.

Ek het opgehou om karre te tel. Maar ek het aan ‘n verskeidenheid onderwerpe begin dink.

Ek het onder andere gedink aan my stapdae. Dit was lekker en ek was fiks. Daar was nie ‘n pad waarvoor die span waarvan ek deel was, nie kans gesien het nie.

Dan het ek ek vir myself lofprysingsliedjies gesing. Nee, ek kan nie vir julle noem wat ek gesing het nie, want dis woorde en wysies wat ek vir myself in my kop opgemaak het.

Toe die pad moeiliker begin raak, het ek dit sterk oorweeg om op my hande te loop omdat dit vir my gevoel het of my voete ge-amputeer was.

Nou moet julle onthou al hierdie liedjies en rympies en dinge word op ritme van my voetval en asemhaling gedoen.

So onthou ek toe die Afrikaanse fliek “Dirkie”. Die fliek is gemaak toe ek seker so twee stene en ‘n tiekie hoog was.

In die fliek gaan kuier die klong saam met sy oom iewers. Hulle vlieg met ‘n ligte vliegtuig na hierdie Iewers toe.  Oppad kry die Oom ‘n hartaanval of ‘n ding en die vliegtuig val. Met Oom dood moes Dirkie, wat self nie veel groter as ek (toe) was nie, self in die woestyn oorleef.

Nou in die proses loop hy is sirkels en sê ritmies met elke tree, oor en oor: “My pa het my lief en hy sal my kry – My pa het my lief en hy sal my kry…”

So neem ek toe die rympie oor en sê vir myself – ritmies met elke tree oor en oor – net soos Dirkie van desjare: “My Vrou het my lief en sy glo in my – My Vrou het my lief en sy glo in my.”

So gee my vrou my onwetend nuwe moed om my nie te steur aan my seer voete nie. En natuurlik om eerder nie op my hande te loop nie. Maar ek weet ook verseker die Inwoners van Somerkoelte waardeer wat ek vir hulle doen.

My ondersteuning span verdien spesiale vermelding. Behalwe dat hulle my veilig gehou het, het hulle gesorg dat ek genoeg brandstof inneem vir energie en krampe en sommer vir morele ondersteuning ook.

Hulle het my gevoer van piesangs en neute tot aartappels en grondboontjiebotter. Magnesium en sout, water en Coke, solank my kragte hou moes ek versterk word.

  

Dankie Willem en Rita Pieterse  – Woorde om julle lof te besing skiet te kort. Weet net ek waardeer elke tree wat julle by my was.

Willem en Rita het gesorg dat ek genoeg vastigheid en vog inkry. En as ek die slag gerus het, het hulle my toegegooi met ‘n kombers. Dit het my so laat dink aan die perderuiters wat hulle perde toegooi. Dit het my krag gegee om weer te begin.

Dan was daar Johnnie du Preez – Terwyl hy die agterhoede gedek het, het hy ook die tyd gebruik om blikkies en dinge langs die pad op te tel wat ander ouens net neergegooi het.

Hy het ook my telefone beman om verslag te doen aan almal wat navrae gehad het.

Dankie Johnnie vir al die boodskappe wat jy oorgedra het. Dit het my voete ligter gemaak. Jy en jou bystand word ook opreg waardeer.